การบำเพ็ญ
การแสดงออกของแต่ละคน จะแสดงออกซึ่งจิตศรัทธาของคนคนนั้น
คนบำเพ็ญธรรม มีคำพูดที่ต้องพูดบ่อยๆก็คือ
“ขอบคุณ”
“ขอโทษ”
“ไม่ต้องเกรงใจ”
“สวัสดี”
“ไม่เป็นไร”
คำพูดเหล่านี้ศิษย์ของอาจารย์ควรจะพูดบ่อยๆ การขอบคุณไม่ใช่เป็นการยกยอปอปั้น
แต่เป็นการแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนออกมา การขอโทษก็เพื่อแสดงความจริงใจที่เราทำผิดไป
การบำเพ็ญหากเราไม่ถดถอยหรือไม่หยุดเดิน ก็จะสามารถก้าวถึงจุดหมายได้
แต่หากเราหยุดเดิน หรือ ถอยหลังกลับ เราจะก้าวถึงจุดหมายได้อย่างไร
เราต้องกำหนดจิตใจที่ตั้งมั่นให้กับตัวเอง ล้มบ้าง ลุกบ้าง ก็ยังดี
ดีกว่าไม่ขยับ หรือ ดีกว่าหันหลังกลับไปเลย ในโลกนี้ ไม่มีทางตันเลยมีแต่ทางออกทั้งสิ้น
ถ้าเรามีดวงตาแห่งธรรม เราก็จะพบทางออกทุกช่องทาง
คนที่อายุมากสำเร็จธรรมก็มีมากมาย แต่ถ้าอายุมากแล้ว นั่งอยู่เฉยๆก็ไม่มีประโยชน์
รอกุศลจากลูกหลาน ศิษย์รอทำไม ทำเองดีกว่า
ตอนนี้ศิษย์บอกว่าเดินไม่ไหว ต่อไปแม้ร่างกายจะใช้เดินก็ยังไม่มี
เดินไม่ค่อยไหวดีกว่าไม่ได้เดิน คนที่มีรากบุญหนักแค่สะกิดเพียงนิดเดียว
ก็สามารถทำให้เขาบำเพ็ญธรรม ทำให้เขากลับคืนมาได้ในพริบตา
แต่หากว่าเป็นคนที่มีความสงสัยมาก ก็ยากจะบำเพ็ญ
สิ่งสำคัญที่ศิษย์ทุกคน ต้องปฏิบัติ ก็คือ ศึกษาใจของกันและกัน
ถ้าหากเราอยู่ด้วยกัน แต่ใจเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
การปฏิบัติธรรมยาก หรือ ง่าย เราต้องทำตัวเราให้เหมือนเครื่องกรองอยู่ภายใน
น้ำขุ่นที่มีอยู่ในตัวเรา ต้องผ่านการกรองจนค่อยๆใสได้ในที่สุด
ความอ่อนน้อมนั้น เป็นสิ่งที่น่าชื่นชม การอ่อนน้อมนั้นควรที่จะออกมาจากใจ
ถ้าไม่ได้ออกมาจากใจ ไม่ถือเป็นการอ่อนน้อม ที่แท้จริงหนทางการบำเพ็ญ
จะต้องก้าวเดินด้วยขาตัวเอง เราพึ่งผู้อื่นไม่เหมือนพึ่งตนเอง
ในขณะที่กำลังพึ่งตนเองอยู่ จะต้องให้ความช่วยเหลือผู้อื่น
นี่คือจิตเมตตา ที่เหล่าพุทธะให้การสั่งสอน ผลไม้สุกงอม หากไม่ทาน
ก็มีแต่จะเน่าเสีย เปล่าประโยชน์ ธรรมะนี้ได้ฟังแล้วไม่ปฏิบัติ ก็ว่างเปล่า
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น